திட்டமிட்ட இன அழிப்பு - பேருண்மை                               ------------------------------------------------------  முகுந்தமுரளி 

நமது தமிழினம் சிறீலங்கா பௌத்த சிங்கள பேரினவாதி
களால் திட்டமிட்ட வகையில் இன அழிப்புக்கு உள்ளாக்கப்பட்டு கொண்டிருக்கிறது என்பதே வரலாற்றுப் பேருண்மை. புலம்பெயர் தேசத்தில் வாழும் ஒவ்வொரு தமிழரும் இதனை நன்குணராமல் இல்லை. திட்டமிட்ட இனவழிப்பு என்பது தனிநபர்கள் மீது மட்டுமல்லாது, வெகுசன இனப்படுகொலைகளோடு மட்டுமல்லாது, ஒரு இனத்தை அதன் கலாச்சாரம் மற்றும் தேசத்தையும் சீர்குலைத்து நிர்மூலமாக்குவதாகும்.

ஏழு தசாப்பதங்களுக்கு  மேலாக நம் தமிழினத்தின்மேல் கட்டவிழ்த்து விடப்பட்டுள்ள தமிழினவழிப்பை சான்றுகளுடன், ஆதாரபூர்வமாக எடுத்துரைக்கும் வகையில் தமிழர்கள் எம்மிடம் ஆவணங்கள் உள்ளன. இருந்தும் இன அழிப்பையும் செய்து அதனை மறுதலித்துக் கொண்டு சிங்களம் எக்காளமிடுகிறது. தர்மத்தின் வெளிப்பாடான, ஒன்ராரியோ சட்டம் டீஐடுடு 104 “தமிழ் இனப்படுகொலை கல்விவாரமும்”  அதற்கெதிரான இனப்படுகொலைச் சமூகத்தின் மறுதலிப்பு வழக்கும் தர்மத்திற்கே ஒரு சவாலாகும். இந்த மறுதலிப்புக்கும், வரலாற்று திரிபுகளுக்கும் எதிராக போராடும் வல்லமை புலம்பெயர் ஈழத்தமிழர்கள் எம்மிடம் உண்டு. எமக்கான நியாயம் வேண்டி நாம் ஒருங்கிணைந்து அறிவுசார் ரீதியாக சிந்தித்துப் போராடவேண்டும். முள்ளிவாய்க்கால் இனப்படுகொலையையும், விடுதலைப்புலிகள் தடைப்பட்டியலில் இருப்பதையும் மட்டும் வைத்து யாரும் நம் இனத்திற்கு எதிரான இனவழிப்பை அளந்து அவ்வளவு இலகுவாகப் புறக்கணிக்க முடியாது.

மனிதகுலத்திற்கு எதிரான மிகப்பாரிய குற்றமான இன அழிப்பினை தமிழர்கள் மீது சிங்களப் பேரினவாதம் கட்டவிழ்த்துவிட்டதற்கான வரலாற்றுப் படிமங்கள் ஆதாரபூர்வமான ஆவணங்களாக உள்ளன. இது எமக்கு மிகவும் பலமானதொரு விடயமாகும். உண்மையில் நமக்கு நடப்பது திட்டமிட்ட இனவழிப்பே என்பதனை உலகுக்கு உணர்த்தி அங்கீகரிக்க வைப்பதுவே நமது தலையாய கடமையாகும்.  

        இந்துசமுத்திரப் பிராந்தியத்தில் இலங்கை எவ்வளவு கேந்திரமுக்கியத்துவம் வாய்ந்த இடமாக விளங்குகிறதோ, அந்தளவுக்கு அப்பிரதேசத்தில் வாழும் தமிழனமும் கேந்திர முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது. எமது இனத்தின் முக்கியத்துவமே நமது பலம். சரியான அரசியல் களச்சூழ்நிலைகள் வரும்வரை காத்துக் கொண்டிருக்கும் அதேவைளையில் நமது முழுப்பலத்துடன் போராட வேண்டும். எமக்கு எதிராக நடந்து கொண்டிருக்கும் திட்டமிட்ட இனவழிப்பும், அழிவுகளும், இழப்புக்களும், வலிந்து காணமல் ஆக்கப்பட்ட உறவுகளும், அவர்களைத் தேடிப் போராடும் உறவுகளின் வேதனைகளுக்கும் நீதி, நியாயம் வேண்டும். ஆர்மீனிய இனப்படுகொலையானது புலம்பெயர் ஆர்மீனியர்களின் தொடர் நூற்றாண்டுகால போராட்டத்தின் மூலம் 31 நாடுகளால் அது இனப்படுகொலைதான் என அங்கீகரிக்கபட்டதுபோல் நமக்கு நடந்தது இனப்படுகொலைதான் என்பதனை உலகநாடுகள் அங்கீகரிக்க நாம் வியூகங்கள் அமைக்கவேண்டும்.  

அவ்வாறு ஈழத்தமிழர்கள் இனவழிப்புக்குள்ளாக்கபட்டார்கள் என்பதனை உலகம் அங்கீகரிக்குமானால் தமிழர்களைப் பாதுகாக்க தமிழர்கள் தாயகப்பகுதியில் தமிழர்களுக்கு தன்னாட்சி உரிமை அதாவது ஐ.நா மாநாட்டு மனித உரிமை நியமங்களின் பிரகாரம்; தனிநாடு ஒன்றை வழங்கியே ஆகவேண்டும். ஆனால் இதில் நடைமுறையில் உள்ள சிக்கல்களை நாம் நன்கு தெளிந்து உணர்ந்து போராடவேண்டும். தமிழர் அரசியல் உரிமைகளுக்கான போராட்டம் மட்டுமல்ல இது, ஈழத்தில் தமிழினத்தின் இருப்பிற்கான போராட்டம் இது. தமிழர் தரப்பு அரசியலுக்கு வெளியேயும் பல முட்டுக்கட்டைகள் உள்ளேயும் பல முட்டுக்கட்டைகள். இம்முட்டுக்கட்டைகளைக் கடந்து தமிழர் உரிமைகளை வென்றெடுக்க, இருப்பினைத் தக்க வைக்க புலமபெயர் தமிழர்கள் நாம் ஒருங்கிணைய வேண்டும். அதே தருணம் நாமும் எம்மைப்போல் இனப்படுகொலையால்  பாதிக்கப்பட்ட மற்றைய சமூகத்தவர்களுடன் கைகோர்த்து பயணிக்க வேண்டும். கற்பனை செய்யமுடியாத கொடுமைகளுக்கும், படுகொலைகளுக்கும் ஆளான தமிழினம் கற்பனை செய்ய முடியாத குற்றங்களின் வரையறைகளையும், விவாதங்களையும் மற்றும் கருத்துவேறுபாடுகளையும் அறிந்து தெளிந்து கருத்துவேறுபாடுகள், ஆதிக்கத்தடைகள் அனைத்தையும் தகர்த்து பயணிக்க வேண்டும்.                       

வரையறையும், விவாதங்களும்

மனிதகுலத்திற்கு எதிரான மிகப்பெரிய குற்றமாக பெரும்பாலானோரால் புரிந்து கொள்ளப்படுகிற இன அழிப்பு என்பது ஒரு குறிப்பிட்ட குழுவினரின் வெகுசன அழிவு என 1940 களில் யூத மக்களை ஒழிக்க நாஜிக்கள் மேற்கொண்ட முயற்சிகளின் எடுத்துக்காட்டாகக் கொண்டு  வரையறுக்கப்படுகிறது. ஆனால் அந்த எளிய வரையறைக்குப் பின்னால், இனப்படுகொலை என்றால் என்ன, அந்தச் சொல்லை எப்போது பயன்படுத்தலாம் என்பது தொடர்பான சட்டக் கருத்துகளின் சிக்கலான சிக்கல்களும் உள்ளன. 

இனப்படுகொலை என்ற சொல்லை 1943 ஆம் ஆண்டில் உருவாக்கிய யூத-போலந்து வழக்கறிஞர் ரஃபேல் லெம்கின். இவரது சகோதரனைத் தவிர அவரது குடும்பத்தில் உள்ள ஒவ்வொரு உறுப்பினரும் கொல்லப்பட்ட ஹோலோகாஸ்டின் கொடூரங்களைக் கண்ட பிறகு, சர்வதேச சட்டத்தின் கீழ் இனப்படுகொலை ஒரு குற்றமாக அங்கீகரிக்கப்பட வேண்டும் என்று டாக்டர் லெம்கின் பிரச்சாரம் செய்தார். அவரது முயற்சிகள் டிசம்பர் 1948 இல் ஐக்கிய நாடுகளின் இனப்படுகொலை மாநாட்டை ஏற்றுக்கொள்ள வழிவகுத்தது, இது சனவரி 1951 இல் நடைமுறைக்கு வந்தது. 

மாநாட்டின் பிரிவு 2 இனப்படுகொலையை “ஒரு தேசிய, இன, இன அல்லது மதக் குழுவை முழுமையாகவோ அல்லது பகுதியாகவோ அழிக்கும் நோக்கத்துடன் செய்யப்படும் பின்வரும் செயல்களில் ஏதேனும் ஒன்று" என வரையறுக்கிறது:

• இன அல்லது குழு உறுப்பினர்களைக் கொல்வது

• இன அல்லது குழு உறுப்பினர்களுக்கு கடுமையான உடல் அல்லது மன பாதிப்பை ஏற்படுத்துதல்

• முழு அல்லது பகுதியாக அதன் உடல் அழிவைக் கொண்டு வர கணக்கிடப்பட்ட வாழ்க்கையின் இன அல்லது குழு நிலைமைகளை வேண்டுமென்றே செலுத்துதல்,

• இன அல்லது குழுவிற்குள் பிறப்புகளைத் தடுக்கும் நோக்கத்துடன் நடவடிக்கைகளைத் திணித்தல்

• இன அல்லது குழுவின் குழந்தைகளை வலுக்கட்டாயமாக மற்றொரு இன அல்லது குழுவிற்கு மாற்றுதல்

இனப்படுகொலையை “தடுக்கவும் தண்டிக்கவும்” கையொப்பமிட்டுள்ள மாநிலங்களுக்கு இந்த மாநாடு ஒரு பொதுவான கடமையை விதிக்கிறது.

ஐ.நா உடன்படிக்கை ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டதில் இருந்து, பல்வேறு தரப்பிலிருந்தும் விமர்சனத்திற்கு உள்ளாகியுள்ளது, பெரும்பாலும் குறிப்பிட்ட நிகழ்வுகளுக்கு அதைப் பயன்படுத்துவதிலுள்ள சிரமத்தால் விரக்தியடைந்த மக்களில் சிலர் வரையறை மிகவும் குறுகியது என்று வாதிட்டனர் மற்றவை அதிகப் படியான உபயோகத்தாலும் மதிப்பிழக்கப்படுகிறது.

• மாநாடு இலக்கு, அரசியல் மற்றும் சமூக குழுக்களை விலக்குகிறது.

• வரையறையானது மக்களுக்கு எதிரான நேரடிச் செயல்களுக்கு மட்டுப்படுத்தப்பட்டுள்ளது, மேலும் அவர்களைத் தாங்கும் சுற்றுச்சூழலுக்கு எதிரான செயல்கள் அல்லது அவர்களின் கலாச்சார தனித்துவத்தை விலக்குகிறது.

• நியாயமான சந்தேகத்திற்கு அப்பாற்பட்ட நோக்கத்தை நிரூபிப்பது மிகவும் கடினம்

• ஐநா உறுப்பு நாடுகள் மற்ற உறுப்பினர்களை தனிமைப்படுத்தவோ அல்லது தலையிடவோ தயங்குகின்றன, ருவாண்டாவில் இருந்தது போல. 

• மாநாட்டின் அளவுருக்களை தெளிவுபடுத்துவதற்கு சர்வதேச சட்டங்கள் எதுவும் இல்லை (ஐ.நா. போர்க்குற்ற நீதிமன்றங்கள் குற்றச்சாட்டுகளை வெளியிடுவதால் இது மாறுகிறது) 

• “பகுதியில்" வரையறுப்பது அல்லது அளவிடுவது மற்றும் எத்தனை இறப்புகள் இனப்படுகொலைக்கு சமம் என்பதை நிறுவுவதில் உள்ள சிரமம் இவையாகும். 

திரு டெஸ்டெக்ஸ், இனப்படுகொலை என்ற சொல் “ஒரு வகையான வாய்மொழி பணவீக்கத்திற்கு பலியாகிவிட்டது, பாசிச வார்த்தையுடன் நடந்ததைப் போலவே", “ஆபத்தான பொதுவானதாக" மாறிவிட்டதாக கவலை தெரிவித்தார்.

ஹார்வர்ட் பல்கலைக்கழகத்தின் மனித உரிமைகள் கொள்கைக்கான சிஏஆர்ஆர் (கார்ர்) மையத்தின் முன்னாள் இயக்குனரான மைக்கேல் இக்னாடிஃப் இதனை ஒப்புக்கொண்டார், இந்த வார்த்தை “ஒவ்வொரு வகையான பாதிக்கப்பட்டவர்களின் சரிபார்ப்பாக" பயன்படுத்தப்பட்டது என்று வாதிட்டார். “உதாரணமாக, அடிமைத்தனம் இனப்படுகொலை என்று அழைக்கப்படுகிறது - அது எதுவாக இருந்தாலும், அது ஒரு அவமானமாக இருந்தது - இது உயிருள்ளவர்களை அழிப்பதை விட சுரண்டுவதற்கான ஒரு அமைப்பாக இருந்தது" என்று திரு இக்னாடிஃப் ஒரு விரிவுரையில் கூறினார்.

இனப்படுகொலை எவ்வாறு வரையறுக்கப்பட வேண்டும் என்பதில் உள்ள வேறுபாடுகள் 20ம் நூற்றாண்டில் எத்தனை இனப்படுகொலைகள் நிகழ்ந்தன என்பதில் கருத்து வேறுபாடுகளுக்கு வழிவகுத்தது. இருப்பினும் கருத்துவேறுபாடுகள், ஆதிக்கத்தடைகள் அனைத்தையும் தகர்த்து பல இனப்படுகொலைகள் வழக்குகளும், தீர்ப்புகளும் வரலாற்றில் மறுதலிப்புக்களை முறியடித்திருக்கிறன. சத்தியமே வெல்லும்;. ஒன்றாகு தமிழா! வென்றாகுவோம்! (தொடரும்)